“Gefeliciteerd, welkom bij ons geheime genootschap.” Zo voelde het, toen mensen naar mij begonnen te glimlachen op straat. Alsof ze iets wisten dat ik nog niet wist. En hoe boller mijn zwangere buik werd, hoe vaker dat voorkwam. Als ik een grote boodschappentas in de auto tilde. Als ik naar zwangerschapszwemmen fietste. Als ik mijn dagelijkse wandeling maakte (waar ik steeds meer tijd voor nodig had). De mensen die mij zo’n glimlach toe wierpen varieerden enorm in leeftijd, heel vaak waren het vrouwen. En het was altijd een warme, begripvolle en hele oprechte lach.

En nu weet ik het. Hoe het voelt om bij dat genootschap te horen. Een wereldwijde gemeenschap van mensen in allerlei soorten en maten, met één ding gemeen: ouder zijn van een kind. Je hoort het zo vaak: pas echt weten wat onvoorwaardelijk liefhebben is als je een kind hebt. Het klinkt als een vreselijk cliché, maar het is een goudeerlijke waarheid. Daar kwam ik op de geboortedag van mijn dochter al achter.

Daar ligt ze dan, een hulpeloos wezentje dat snakt naar jouw warmte en liefde. De blik in die kleine oogjes, als je voor het eerst echt een connectie maakt. Wat vloog het eerste levensjaar voorbij. Ja, het was soms verwarrend en heel vermoeiend. Maar ik voel vooral intens geluk en blijdschap. Ik voel dankbaarheid, omdat helaas niet iedereen het ouderschap gegeven is. Ik weet uit eigen ervaring dat het ontstaan van nieuw leven écht een wonder is.

En ik realiseer me nu pas hoeveel wij als mensen met elkaar gemeen hebben. Want iedereen beleeft die grote mijlpalen. Het eerste glimlachje, het eerste gebrabbel. De eerste keer omrollen, zitten en kruipen. De eerste keer staan, voorzichtige stapjes aan de hand en dan het allereerste zelfstandige stapje.

Zoals ik iedere keer juichend mijn dochter stond aan te moedigen, hebben ontelbaar veel ouders staan juichen. Net zoals ik ‘s nachts urenlang met mijn kindje in de armen zat, omdat ze al die razendsnelle ontwikkelingen moest verwerken in haar slaap, hebben ontelbaar veel ouders slapeloze nachten gehad. En zoals ik mijn trots wel van de daken wil schreeuwen, zijn ontelbaar veel ouders trots op hun kindje. Misschien variëren de omstandigheden, maar iedere baby ontwikkelt zich (als alles goed gaat) tot een klein mensje. Er is een wereld voor mij opengegaan door het besef dat zoveel mensen deze gevoelens ervaren.

Precies dat begrip en die onvoorwaardelijke liefde zag ik weerspiegeld in de glimlachjes tijdens mijn zwangerschap. Maar ook nu ontvang ik ze nog steeds. Bijvoorbeeld toen ik voor het eerst met mijn dochter ging fietsen. Toen ze voor het eerst in de winkelwagen zat. Of toen ze vanaf onze rug de Franse Alpen ontdekte. En ik weet nu dat de mensen die mij zo’n glimlach toewerpen exact beseffen hoe het voelt. Je kindje onvoorwaardelijk liefhebben.