Dat moment dat de muziek verstilt en de zaallichten uitgaan. Waarop iedereen zijn adem even inhoudt en daarna uitbarst in applaus en gejoel, wanneer er beweging te zien is in het donker. Silhouetten die het podium betreden. Torenhoge verwachtingen zweven in de lucht. Dan klinken de eerste noten en begint het genieten: het concert is begonnen.
Wat snakken we allemaal weer naar dat gevoel. Want thuis op de bank naar muziek luisteren is één ding. (Wel een ontzettend waardevol ding, begrijp me niet verkeerd). Maar samen met andere bewonderaars genieten van livemuziek behoort toch wel tot de bijzondere ervaringen die je leven kleuren.

Of je nu in een klein zaaltje staat, waar je de zweetdruppels van de zangers neus af ziet glijden en je de onderlinge glimlachjes tussen de bandleden kunt zien; of dat je samengedrukt op een groot veld staat, reikhalzend op je tenen om een glimp op te kunnen vangen van de muzikanten, terwijl iedereen om je heen de liedjes mee staat te brullen.  Getuige zijn van de interactie tussen bandleden en hun pure emoties voelt als een cadeau, speciaal voor jou als bezoeker. De magie van een liveconcert en het gelukzalige gevoel dat dit oproept is met weinig anders te vergelijken.
Ik bezocht vele concerten, groot en klein. Maar als ik denk aan mijn persoonlijke magische live-ervaringen, schieten mij direct twee concertherinneringen te binnen.

28 augustus 2012, Sigur Rós in Paradiso, Amsterdam. Ik kon het niet geloven: één van mijn favoriete bands, die ik de jaren ervoor alleen maar in de grote mensenmassa’s van Lowlands, Rock Werchter en de Heineken Music Hall had gezien, nu in de intieme, sfeervolle poptempel van Nederland. De lat van mijn verwachtingen lag torenhoog, maar werd tijdens de intro al aan flarden geblazen en direct overtroffen. In het donker hoorden we het rustige klokkenspel van Í gær, totdat daar de snoeiharde klap op het drumstel was en het muzikale geweld losbarstte. Exact op dat moment knalden de lampen op het podium aan, dreunden de bas en drums in mijn buik, vóelde ik de muziek. Wat een opening.
Het publiek was direct om, dat merkte je ook tijdens het prachtige, sprookjesachtige Viðrar vel til loftárása. Waar op het album halverwege dit nummer een korte stilte is van zo’n twee, drie seconden, hield de band deze stilte nu wel 30 seconden aan. De zaal was muis- en muisstil. Ik durfde gewoon niet te ademen op dit letterlijk adembenemende moment. Het was een voorbeeld van hoe het publiek aan de lippen van de band hing. Toen de laatste klanken van het overweldigende slotnummer Popplagið uitstierven en de zaal langzaam leegliep, stroomden de tranen over mijn wangen. Wat een schitterend, intens concert.

Tja, ik zou mezelf niet zijn als deze band hier niet tussen stond. 24 juni 2016, Coldplay in de Amsterdam ArenA. Een dag ervoor had ik hetzelfde concert in mijn eentje bezocht, dit keer stond ik samen met mijn twee zussen aan het hek bij de catwalk. Hoewel ik al wel eerder Coldplayconcerten in mijn eentje had bezocht, (want: vind maar eens iemand die op dit gebied net zo gestoord is als ik), blijft dit concert in mijn herinnering gegrift staan als een voorbeeld van hoe waardevol het is om een ervaring te delen met je dierbaren. De band kwam op met het kleurrijke, energieke A Head Full Of Dreams. De energie zinderde door het stadion en gaf de band extra energie. Het moment waarop het nummer in een euforisch gezang uitbarst, knalde er een regenboog van confetti de lucht in. Probeer dan maar eens ´ooooh´ te blijven zingen, terwijl er handenvol confettisnippers je gezicht invliegen. Ik keek lachend om naar mijn zussen en we waren allemaal bedekt met een dikke lag confetti. We straalden van geluk.
Coldplay krijgt weleens kritiek om het hoge ´kauwgomballen-gehalte’ tijdens het concert. Wat mij betreft heeft de muziek al die showelementen heus niet nodig, maar toch draagt het bij aan een gevoel van geluk. Coldplay live is jezelf onderdompelen in een bubbel van euforie en energie, is anderhalf uur lang zweven en daarna gelukzalig weer met beide voeten op aarde landen.
Thuis had ik een lege pizzadoos gebruikt om een verzoekbordje te maken voor het nummer Amsterdam. Tja, in deze stad moet je dat nummer toch wel spelen. En wat bleek? Dankzij de aangekondigde Brexit een dag eerder, was Chris Martin in een gulle bui. Het voelde als een cadeautje voor mij helemaal alleen. “Someone very sweet down here made a sign, so that’s just a sign that we should be playing it.” Mijn dag kon niet meer stuk.