De frisse ochtendlucht strijkt langs mijn wangen, terwijl ik door de donkere jungle loop. Aan het einde van het pad doemt een huis op, met een grote veranda op de eerste verdieping. Ik beklim de trap en neem plaats op de grond, nog altijd in het donker, maar bij het licht van een paar kaarsjes. We zijn met z’n zevenen en zitten allemaal in de kleermakerszit op de grond. Dan begint één van hen een mantra te spelen, zichzelf begeleidend op een klein harmonium. De klanken uit het instrument voelen troostend, liefdevol en zijn stem is zacht, warm. Ik heb geen idee waar het mantra over gaat, maar ik voel een enorme rust op me neerdalen.

Het mantra duurt voort, het is alsof ik me in een trance bevindt. Ik vergeet waar ik ben en ben me tegelijkertijd volledig bewust van alles om mij heen. Ik voel af en toe een briesje langs mijn wangen strijken. Ik hoor het oerwoud ontwaken, met steeds meer geluiden. Krakende insecten, fluitende vogels en dierengeluiden die ik niet kan plaatsen. De zon komt langzaam op. Door mijn dichte oogleden heen voel ik het lichter en daarmee warmer worden.

Na wat wel een eeuwigheid lijkt te duren, stopt het mantra. We openen allemaal onze ogen, genieten van de zonsopgang boven de bomen. Na het geestelijke ontwaken, is het tijd voor lichamelijke inspanning: er wacht ons een pittige yogasessie van anderhalf uur. Wanneer we klaar zijn is het nog maar 7 uur, maar ik voel me volledig opgeladen voor een nieuwe dag. We genieten samen van een heerlijk, veganistisch ontbijt en bespreken de dag die voor ons ligt. Wat een ontzettend waardevolle manier om de dag te beginnen.

Dit is hoe wij de dag startten toen we een week doorbrachten in het Wisdom Forest, vlakbij Tena, Ecuador. Deze yogaboerderij midden in de Amazone biedt iedereen onderdak en eten, in ruil voor een kleine bijdrage en hulp op de boerderij. Op het terrein wordt ontzettend veel voedsel verbouwd: bananen, ananassen, rode pepers, heel veel kruiden en nog veel meer.
Na de meditatie, yoga en gezamenlijk ontbijt ging iedereen een paar uur aan het werk op de boerderij. Iedere middag was er vrije tijd en werden er workshops georganiseerd, zoals brood bakken, chocolade maken van cacaobonen, maar ook theoretische workshops over Ayurveda en permacultuur.

Voor mij was deze week op ‘el mono‘, zoals de lokale bewoners de boerderij noemen, onvergetelijk. We hadden gelachen en kaartspelletjes gespeeld met mensen waarmee we nauwelijks konden communiceren vanwege het gebrek aan een gemeenschappelijke taal. We hadden in gebrekkig Spaans en Engels bijzondere gesprekken gevoerd met mensen die we hoogst waarschijnlijk nooit weer zouden zien in ons leven, maar waarmee we een diepe connectie hadden gemaakt. Afscheid nemen van hen bleek meer impact te hebben dan we hadden verwacht. We waren volledig onthaast, ontzettend relaxt, enorm geïnspireerd en zielsgelukkig. Waarom zou je in het leven ook meer nastreven dan het sterken van lichaam en geest, het vergaren van kennis, het verbouwen van je eigen voedsel en bovenal: het vinden van liefde in de mensen om je heen?

In onze gekke, over-gestructureerde en totaal gehaaste maatschappij is het lastig om de rust te vinden die wij elke ochtend op el Mono ervoeren. Om niet te worden geleefd door je agenda met al zijn afspraken. De coronacrisis liet heel Nederland op de rem trappen, liet iedereen stilstaan. Nu is er iets meer ruimte voor bezinning, voor een stapje terug. Om na te denken over waar het leven nu echt om gaat. Zeker met alle beperkende maatregelen rondom thuisbezoek, realiseer je je dat het antwoord eigenlijk simpel is: je leven wordt gekleurd door de mensen om je heen.

Ik verlang nog regelmatig terug naar Wisdom Forest. Ik kan het mantra nog steeds in mijn hoofd oproepen en horen, zelfs na bijna vier jaar. Wanneer ik de typische klanken van een harmonium hoor, voel ik de rust gewoon weer op me neerdalen, zit ik daar op die houten vloer in de ontwakende jungle, met de opkomende zonnestralen in mijn gezicht. Wat een gelukzalig gevoel.